نقد و معرفی بازی جالب Marvel’s Spider-Man: Turf Wars شهریور ماه امسال بود که «Insomniac Games» با عرضه? بازی «Marvel’s Spider-Man» ما را به درون شهر نیویورک و ماجراهای گوناگونش برد و با قهرمان دوست‌داشتنی و مهربان نیویورک همراه کرد. اثری که درخور نام مرد عنکبوتی و طرفدارانش بود و حس شیرین و خاص مرد عنکبوتی بودن را به‌درستی القا می‌کرد. اما قبل از اینکه بخواهیم برای نسخه? آینده این بازی روزشماری کنیم، استودیو سازنده خبر ساخت سه بسته‌الحاقی پیوسته و به هم مرتبط را داد. اکنون دومین قسمت از مجموعه محتوای اضافی بازی با نام «Turf Wars» منتشر شده است و همین موضوع بهانه‌ای به ما می‌دهد که دوباره اندکی در نقش مرد عنکبوتی فرو رویم. در ادامه به نقد و بررسی بسته ‌الحاقی «Turf Wars» می‌پردازیم.

داستان «Turf Wars» دقیقاً پس از پایان ماجرای بسته ‌الحاقی «The Heist» آغاز می‌شود. هنوز چیزی از سرنوشت Black Cat مشخص نیست و Hammerhead دوباره نیرو گرفته و اینبار با تصاحب سلاح‌های پایگاه‌های Sable، به تهدید بزرگی برای نیویورک تبدیل شده است. به همین سبب، مردعنکبوتی و نیروهای پلیس با هدایت افسر یوری واتانابه (Yuri Watanabe) قصد دارند تا به مقابله با Hammerhead بپردازند. داستان بازی، شروع جدی و مهمی را دارد و در ادامه? بازی سعی می‌کند مخاطبانش را مشتاق نگه‌ دارد تا داستان و سرانجامش را دنبال کنند. هرچند جذابیتی در قصه وجود دارد اما در ادامه و برخلاف شروع بازی، داستان در کلیشه‌های خود باقی‌ می‌ماند و نمی‌تواند فراتر از آن قدم گذارد. با این وجود، روایت داستان همچون بازی اصلی و بسته الحاقی قبلی موفق ظاهر می‌شود و می‌تواند قصه‌اش را به‌خوبی برای بازیکن تعریف ‌کند. مشکل اصلی در قصه? این بسته الحاقی این است که شخصیت منفی آن یعنی Hammerhead که در داستان تمرکز زیادی را هم معطوف خود کرده، شخصیتش به‌خوبی پرداخته نشده و در نیامده است. علی‌رغم این که بازی سعی دارد او را مهم جلوه دهد، این حس برای مخاطب در قبال این شخصیت ایجاد نمی‌شود. این در شرایطی است که در بسته الحاقی قبلی، Black Cat نه تنها از شخصیت‌پردازی قدرتمندی برخوردار بود و نقشش در داستان حس می‌شد، بلکه حتی رابطه و تعامل خاصی که بین او و مرد عنکبوتی برقرار بود، باعث می‌شد تا در DLC قبلی کاملاً ارتباط داستان و همچنین مخاطب با شخصیت Black Cat حفظ شود. البته اگر از Hammerhead بگذریم، بازی حداقل سعی کرده تمرکز درست و به‌جایی بر روی یکی از دیگر شخصیت‌های مهم بازی اصلی یعنی «یوری واتانابه» داشته باشد و کمی عمیق‌تر در درون شخصیت او کاوش کند تا بلکه در ادامه این مجموعه نقش واقعی و کلیدی او در داستان مشخص شود. چند دیالوگی هم در طول بازی با «مایلز مورالز» خواهیم داشت که این گفتگوها مشخصاً زمینه‌ساز شکل‌گیری رابطه? بیش‌تر پیتر پارکر و مایلز مورالز در نسخه‌های بعدی هستند.

در باب گیم‌پلی، این قسمت با تکیه و استفاده از فرمول موفق و تثبیت‌شده? بازی اصلی، جذابیت سیستم گیم‌پلی و همینطور مبارزات را حفظ کرده اما اینکه از خود چیز جدیدی ندارد و ویژگی خاصی به بازی اضافه نمی‌کند، اتفاق ناامیدکننده‌ای است که در بسته الحاقی قبلی هم شاهدش بودیم. با این حال چند نوع دشمن جدید به بازی اضافه شده‌اند که شاید بتوان آن‌ها را ترکیبی از چند نوع دشمن‌های نسخه اصلی با یک طراحی جدیدتر دانست. خوشبختانه برخی از این دشمنان جدید که از افراد Hammerhead هستند، می‌توانند با حرکات و قابلیت‌هایشان در مبارزات کمی چالش‌برانگیز ظاهر شوند. هرچند به صورت کلی از آنجایی که مکانیک جدیدی به بازی اضافه نشده، سازندگان با افزایش سختی برخی از مبارزات و بخش‌ها سعی دارند تا برای مخاطب چالشی ایجاد کنند که تا حدی هم موفق به انجام آن بوده‌اند. البته، در اینجا هم چند لباس جدید به بازی اضافه شده است که زیبایی مخصوص خودشان را دارند و شاید بدست آوردن کل آن‌ها انگیزه مضاعفی برای تمام کردن همه? فعالیت‌های این DLC به شما بدهد. یکی از نکاتی که در محتوای اضافی «The Heist» نبودش کاملاً حس می‌شد، عدم وجود یک باس فایت نهایی بود. خوشبختانه، در «Turf Wars» خلاف این امر رخ می‌دهد و یک نبرد هیجان‌انگیز و مناسب را در انتها خواهیم دید. هر اندازه که Hammerhead در شخصیت‌پردازی ابتر و بد است، به‌عنوان باس‌ فایت نهایی چالش‌برانگیز و درست عمل می‌کند. همانطور که انتظار می‌رفت مدت زمان این DLC کوتاه است، اما همچنان فعالیت‌های جانبی و فرعی مختلفی وجود دارند تا اندکی بیش‌تر شما را سرگرم کنند. این بار پایگاه‌هایی از افراد Hammerhead در سراسر شهر وجود دارند که می‌توانید آن‌ها را از وجود دشمنان پاکسازی کنید و البته دوباره Screwball با چالش‌های مختلف و جذابش برگشته تا کمی گستره? فعالیتتان را در بازی بیش‌تر سازد. چالش‌هایی که گاهی به‌دست آوردن بهترین امتیاز از آن‌ها برایتان آسان نخواهند بود.

از نگاه فنی و هنری، «Turf Wars» چشم‌نوازی گرافیک بازی اصلی را در خود حفظ کرده و همچنان شهر و آسمان‌خراش‌هایش و هر آنچه در آن است، جلوه‌های بصری زیبا و قابل توجه‌ای دارند. هرچند که تغییری در گرافیک صورت نگرفته اما چیزی از آن هم کاسته نشده و همچنان جلوه? خوشایندی دارد. موسیقی هم همچون بازی اصلی حس و حال ابرقهرمانی آثار مارول را دارد و به‌ویژه متناسب با شخصیت مرد عنکبوتی و ماجرای این بسته الحاقی طراحی شده است. اجرا و صداپیشگی «Yuri Lowenthal» در نقش مرد عنکبوتی همچون بازی اصلی قدرتمند و جذاب کار شده و با لحن درست و به‌جایی شوخی‌ها و دیالوگ‌ها به مخاطب رسانده می‌شود.

یکی از لباس‌های جدید این بسته الحاقی

اگرچه «Turf Wars» نسبت به DLC قبلی پیشرفتی نمی‌کند و حتی در موارد مهمی پس‌روی هم دارد، اما همچنان به‌واسطه? سیستم کلی بازی و هسته? گیم‌پلی آن، جذابیتش را در مدت‌زمان کوتاهش حفظ کرده است. بسته‌ الحاقی Turf Wars شاید به‌تنهایی داستان پیچیده و منحصربه‌فردی نداشته باشد و تجربه‌ی منحصربه‌فردی را ارائه نکند، اما در مجموعه? «The City that Never Sleeps» نقش حلقه? مهم و تأثیرگذاری را ایفا می‌کند و به همراه قسمت قبلی، بستر بسیار مناسبی را برای بسته الحاقی «Silver Lining» مهیا می‌سازند. همین موضوع و سرگرمی موجود سبب می‌شود تا این بسته الحاقی به تجربه? مهمی برای طرفداران مرد عنکبوتی تبدیل شود.

بررسی بازی Castlevania Requiem: Symphony of the Night & Rondo of Blood

اگر از بازی‌بازان قدیمی باشید حتما با سری کسلوانیا آشنایی دارید و حداقل یکی از نسخه‌های این سری را تجربه کرده‌اید. سری کسلوانیا بدون شک یکی از فرانچایز‌های قدیمی و محبوب شرکت «Konami» به شمار می‌رود و درحالی که 4 سال از زمان انتشار آخرین نسخه از این سری یعنی «Castlevania: Lords of Shadow 2» می‌گذرد و هنوز خبری از نسخه جدید آن نیست، شرکت Konami با انتشار باندل «Castlevania Requiem: Symphony of the Night & Rondo of Blood» دو نسخه کلاسیک از این سری محبوب را بصورت انحصاری به کنسول ‍پلی استیشن 4 آورده است. در ادامه با بازی‌ سنتر همراه شوید تا به بررسی این مجموعه بپردازیم و ببینیم آیا با گذشت چندین سال این دو عنوان هنوز هم ارزش تجربه کردن را دارند یا خیر.

«Castlevania Requiem: Symphony of the Night and Rondo of Blood» همان‌طور که از نامش پیداست دو عنوان «Symphony of the Night» و «Rondo of Blood» را در خود جای داده است. Rondo of Blood اولین بار در سال 1993 و بصورت انحصاری در ژاپن منتشر شد و به مدت 14 سال در انحصار این کشور باقی ماند تا اینکه در سال 2007 برای کنسول دستی PSP در خارج از ژاپن منتشر شد و به همین سبب بسیاری از طرفداران که به این کنسول دسترسی نداشتند نتوانستند آن را تجربه کنند. اما اکنون با انتشار بازسازی این عنوان برای پلی استیشن 4 فرصت مناسبی برای تجربه آن به وجود آمده. Symphony of the Night نیز به عقیده خیلی‌ ها در میان برترین عناوینی که تاکنون ساخته شده‌اند جای دارد و با وجود گذشت چندین سال از زمان انتشار آن هنوز هم می‌توان رگه‌هایی از این بازی را در عناوین تحسین شده امروزی مانند «Hollow Knight» و یا «DeadCells» مشاهده کرد. داستان این دو عنوان تا حدودی به یکدیگر مرتبط هستند و شخصیت‌های آشنایی را در هر دو شاهد خواهید بود. در Rondo of Blood کنترل شخصیت «Richter Belmont» را بر عهده دارید که با استفاده از شلاق افسانه‌ای خود به جنگ دراکولا می‌رود تا «Annette» را نجات دهد و در این بین «Maria Renard» نیز به او کمک می‌کند. Symphony of the Night نیز داستان نسبتا ساده‌ای را دنبال می‌کند. با بازگشت قلعه دراکولا بشریت باری دیگر به خطر می‌افتد اما این بار خبری از Richter Belmont نیست که به نبرد با دراکولا برود و به همین دلیل پسر دراکولا، «Alucard» این وظیفه را بر عهده می‌گیرد و شما در طول بازی کنترل او را بر عهده خواهید داشت.

گیم پلی Rondo of Blood بسیار ساده و در عین حال سرگرم کننده است. سلاح اصلی شما در تمام طول بازی شلاق معروف Richter خواهد بود و بهتر است سعی کنید از همان ابتدا به طرز استفاده از آن عادت کنید تا هنگام مبارزه با باس فایت‌ها به مشکل نخورید. استفاده از این شلاق نیازمند زمان بندی مناسب است و اگر کمی دیر یا زود از آن استفاده کنید تقریبا به طور کامل بی دفاع خواهید بود. این موضوع هنگام رویارویی با دشمنان سرسخت و یا باس‌ها حیاتی‌تر خواهد بود و اگر نتوانید به خوبی از شلاق استفاده کنید، نمی‌توانید چنین دشمنانی را شکست دهید. در کنار سلاح اصلی، تعدادی سلاح فرعی نیز وجود دارند که قابل استفاده هستند و با هر ضربه مقداری از قلب‌هایی که در طول بازی پیدا می‌کنید را مصرف می‌کنند. هر سلاح فرعی امکان استفاده از یک ضربه به شدت  قدرتمندتر را نیز به شما می‌دهد که برای استفاده از آن به مقدار بسیار زیادی قلب نیاز دارید. تعداد مراحل بازی تقریبا کم هستند و می‌توانید تنها در عرض چند ساعت آن را به اتمام برسانید اما به دلیل ارزش تکرار بالا و مراحل مخفی این عنوان می‌تواند مدت زمان بسیار بیشتری شما را سرگرم کند. همچنین می‌توانید یک بازی لاک زدن آنلاین شخصیت قابل بازی دیگر را آزاد کنید که علاوه بر یک سلاح مخصوص، تعدادی قابلیت جدید نیز به همراه دارد. Symphony of the Night برخلاف اولین بازی این مجموعه گیم پلی بسیار پر محتواتر و طولانی‌تری دارد و به همین دلیل بهتر است قبل از شروع آن عنوان Rondo of Blood را به اتمام برسانید. در اینجا دیگر به یک سلاح خاص محدود نیستید و می‌توانید از سلاح‌های مختلفی مانند مشت، شمشیر، خنجر و سپر که در طول بازی به دست می‌آورید استفاده نمایید. همچنین یک سیستم افزایش سطح وجود دارد که بسته به دشمنانی که شکست می‌دهید سریع‌تر افزایش پیدا می‌کند و برخلاف Rondo of Blood با مراحل خطی مواجه نخواهید بود. از همان ابتدای بازی و با وارد شدن به قلعه دراکولا بدون هیچ‌گونه راهنمایی در یک قلعه بسیار بزرگ رها خواهید شد و باید خودتان راه را پیدا کنید. در ابتدا با مسیرهای زیادی روبه‌رو نخواهید بود و با کمی گشت و گذار می‌توانید در بازی پیش‌روی کنید اما پس مدتی با توجه به زیاد و پیچیده شدن مسیرها این کار کمی سخت می‌شود که برای حل این مشکل می‌توانید به کتابخانه بروید و از طریق فروشگاهی که در این مکان وجود دارد نقشه قلعه را خریداری نمایید. این نقشه به‌طور کامل تمامی مسیر ها را برای شما قابل مشاهده نمی‌کند و همچنان مکان‌های مخفی زیادی برای کشف کردن وجود دارند. اما قالب کلی قلعه را برایتان نمایان می‌کند که تا حدی در پیدا کردن مسیر شما را یاری خواهد کرد. برای پیش‌روی در بازی باید قابلیت‌های مختلفی را به دست بیاورید که پیدا کردن آن‌ها کار زمان‌بر و البته سرگرم کننده‌ای است. قابلیت‌هایی مانند تبدیل شدن به گرگ، مه، خفاش و پرش دوگانه که هرکدام از آن‌ها امکان دسترسی به مکان‌های مختلفی را برای شما فراهم می‌کنند و تاثیر به‌سزایی بر روی گیم پلی دارند.

ناگفته نماند گرچه این دو عنوان در مقایسه با عناوین قدیمی سخت به حساب نمی‌آیند. اما در مقایسه با عناوین امروزی بدون شک چالش برانگیز هستند و اگر آشنایی زیادی با بازی‌های قدیمی ندارید بهتر است خودتان را برای باس فایت‌های سخت و طاقت فرسا آماده کنید. همچنین در سیستم ذخیره سازی این دو عنوان تغییری به وجود نیامده و بهتر است به این موضوع توجه ویژه‌ای داشته باشید. در Rondo of Blood پس از چند بار مردن با صفحه گیم آور مواجه می‌شوید و به ابتدای آن مرحله باز می‌گردید که با توجه به سخت‌تر بودن این عنوان و وجود یک باس در انتهای هر مرحله ممکن است بار ها مجبور به تکرار مراحل شوید. در Symphony of the Night این سیستم کمی متفاوت است و برای ذخیره بازی باید اتاق‌های مخصوصی را پیدا کنید سپس بصورت دستی عمل ذخیره سازی را انجام دهید. یافتن این اتاق‌ها چندان کار ساده‌ای نیست و اگر نتوانید به موقع اتاق بعدی را پیدا کنید ممکن است در این بین کشته شوید که اگر چنین اتفاقی بیافتد مستقیم به منوی اصلی بازگردانده می‌شوید و باید آخرین ذخیره موجود را بارگذاری کنید. خوشبختانه در این عنوان به دلیل وجود سیستم افزایش سطح و امکان استفاده از آیتم‌ها و سلاح‌های مختلف می‌توانید با کمی احتیاط جلوی این اتفاق را بگیرید. گرافیک پیکسلی این دو عنوان پس از گذشت سال‌ها همچنان زیبا به نظر می‌رسد و به لطف موسیقی فوق العاده مبارزات چالش برانگیز و تکرار چندین باره مراحل همچنان لذت بخش خواهد بود. از نظر فنی مقداری مشکلات ریز و درشت در بحث پرفورمنس هر دو عنوان مشاهده می‌شود و ممکن است با تعدادی باگ روبه‌رو شوید اما تعداد آن‌ها در حدی نیست که مشکل ساز و یا آزار دهنده شوند.

در نهایت Castlevania Requiem: Symphony of the Night & Rondo of Blood مجموعه ارزشمندی به شمار می‌رود و اگر تا به حال هیچ یک از عناوین موجود در این مجموعه را تجربه نکرده‌اید بهتر است حتما آن‌را تهیه کنید. اما اگر از طرفداران قدیمی این فرانچایز هستید و قبلا این عناوین را تجربه کرده‌اید متاسفانه این مجموعه هیچ چیز جدیدی برای شما ندارد و تنها یک بازسازی ساده از دو عنوان قدیمی و خاطره‌ انگیز است.