نقد و بررسی بازی جدید The Ninja Saviors: Return of the Warriors

Warriors که چند وقتی است یرای کنسول‌های PS4 و نینتندو سوییچ منتشر شده، یادآور ایام شیرینی‌ است که در صف‌های دستگاه‌های آرکید می‌گذراندیم و خاطره‌ی خوش دکمه‌ زدن‌های پیاپی و بدون استراتژی و مردن پشت سر مردن را به یا می‌آورد. اما نسخه‌ی ریمیک تا چه حد توانسته به فرمول جادویی شماره‌های قبلی وفادار بماند و آیا می‌تواند مخاطب نسل جدید که از بازی‌های این چنینی توقع بیشتری دارند را راضی کند یا خیر؟
با دنیای بازی و نقد و بررسی The Ninja Saviors: Return of the Warriors همراه شوید تا پاسخ این سوال را بیابیم.

نقد و بررسی این بازی پس از 10 ساعت تجربه‌ی آن روی PS4 انجام شده است.

یاد ایام
ابتدا برای درک بهتر سری بهتر است نگاهی به گذشته‌ی آن بیندازیم. اولین بار در سال 1987 و پس از کش و قوس‌های سقوط صنعت گیم، عنوانی برای دستگاه‌های آرکید منتشر شد به نام The Ninja Warriors که استقبال خوب مخاطبان از آن باعث شد تا توسعه‌دهنده‌ی آن یعنی Natsume به فکر عرضه‌ی نسخه‌ی SNES آن در سال 1994 با نام The Ninja Warriors Again در ژاپن بیفتد که در بازارهای غربی با همان اسم نسخه‌ی آرکید منتشر شد.
حالا پس از گذشت تقریبا دو دهه شاهد بازسازی نسخه‌ی اصلی بازی توسط همان استودیو و همان تیم هستیم؛ هر چند که اسم استودیو یکی است اما بسیاری از توسعه‌دهندگان اصلی رفته‌اند و با تیمی جوان طرفیم.

کسی گفت داستان؟
نباید از بازی‌های Beat’em Up انتظار داستانی چفت و بست‌ دار داشت؛ هر چه باشد مخاطب معمولا برای رفع خستگی و برطرف کردن عطش کشت و کشتار به سراغ عناوین این چنینی می‌رود و به فکرش هم نمی‌رسد که احتمال دارد پای داستانی بنشیند که او را درگیر کند. اما این باعث نشده تا شاهد مجموعه‌ای از نمادین‌ترین و خاطره‌سازترین داستان‌ها در بازی‌های ویدیویی از سوی بازی‌های این زیرسبک نباشیم. از دزدین یار در Double Dragon گرفته تا دزدیدن دختر شهردار در Final Fight یا قصه‌ی انتقام در Shank، همه تبدیل به کلاسیک‌های این سبک شدند. در Ninja Warriors هم شاهد روایت هفت کفن پوسانده‌ی نجات دنیا از شر آدم بد قدرتمند و شروری هستیم که دست بر قضا از تمام الگوهای بدمن (Badman) کلاسیک دهه‌ی 80 و 90 میلادی پیروی می‌کند. Banglar که می‌خواهد دنیا را به چنگ خود دربیاورد، با گروهی پنج نفره متشکل از نینجاهای اندروید (نینجاهایی که قسمت‌هایی از بدنشان را با قطعات الکترونیکی تعویض کرده‌اند و سایبورگ محسوب می‌شوند) روبرو می‌شود که می‌خواهند جلویش را بگیرند.
داستان همان‌اندازه کلیشه‌ای و نخ‌نما است که تیتراژ ابتدایی بازی به شما نشان می‌دهد؛ ویدیویی که با دیدنش پرت می‌شوید به دورانی که آرنولد با نگاه سنگی‌اش و و استالونه با سربندش و ژان کلود ون دام با آبدولیاچاگی‌هایش دلربایی می‌کردند!
اما همین داستان سرراست مانع از لذت بردن شما از گیم‌پلی نمی‌شود و فقط در ابتدای بازی خودش را معرفی می‌کند تا خودی نشان بدهد و پس از آن مستقیم به جریان بازی پرتاب می شوید؛ قسمتی که بیشترین لذت در آن نهفته است.

مشت با ضربدر، لگد با دایره
The Ninja Saviors: Return of the Warriors بازی راحتی است؛ از این جهت که می‌توانید مثل تماشای سریال‌های ترکیه‌ای برای مدتی هم که شده مغزتان را خاموش کنید و با کمترین میزان درگیر شدن از آن لذت ببرید (هرچند که در رابطه با تماشای سریال‌هایی که ذکر شد شک دارم!). مثل تمام عناوینی که در این زیرژانر آمدند و رفتند چند حرکت ساده‌ برای ضربه زدن و حرکت در اختیار دارید و اگر دسته‌های بازی مخصوص سبک مبارزه‌ای (Fighting) دارید بهتر از گنجه درشان بیاورید؛ چرا که حسابی به آن‌ها نیاز پبدا می‌کنید!
یک مشت، یک لگد و یک حرکت رو به جلو که گاهی به صورت لیز خوردن (Slide) و گاهی به صورت پرش (Jump) است تمام چیزی است که برای مقابله با سیر به ظاهر ناتمام دشمنان به آن دسترسی دارید. کمبوهای ساده‌ی بازی نیز از ترکیب این حرکات به وجود می‌آیند. جدای از این‌ها نواری هم در بازی وجود دارد که با گذر زمان و ضربه زدن‌های متوالی پر می‌شود و این امکان را می‌دهد تا در حرکتی کوتاه هر آنچه روی صفحه قرار دارد را از صحنه‌ی روزگار محو کنید و با ضربه خوردنتان نیز این نوار خالی شده و دوباره از اول پر می‌شود. Ninja Warrior با پیروی از قواعد ژانری سال‌های دوری که نسخه‌ی اصلی منتشر شده هیچ‌کدام از این‌ها را به شما نمی‌گوید و خبری از بخش آموزش در بازی نیست که به خودی خود نکته‌ی منفی به حساب نمی‌آید. اما ممکن است باعث شود تا بعد از گذر از چندین مرحله متوجه ضربه‌ی جدیدی شوید که تا پیش از آن روحتان هم از وجودش خبردار نبود.

مراحل بازی که با نام استیج معرفی می‌شوند شروع می‌شوند، دمار از روزگار سربازان  و دشمنان عجیب و غریبی که معلوم نیست از کدام سیرکی فرار کرده‌اند در می‌آورید و در نهایت به غولآخر (از ترکیبات عجیبی که نوستالژی نشریه‌ی دنیای بازی را برایمان زنده می‌کند!) می‌رسید. این روند هر دفعه تکرار می‌شود اما تنوع فضاها و روند معرفی دشمنان تازه باعث می‌شوند تا احساس خستگی نکنید. بعضی محیط‌ها به وضوح از عناوینی چون Final Fight و Streets of Rage  الهام گرفته‌اند اما با منطق دنیای بازی هماهنگ‌اند و کلیت مراحل بازی را در نظم خوبی قرار می‌دهند. The Ninja Saviors: Return of the Warriors در کل شامل هشت استیج است که با اتمام هر هشت تا، شخصیت جدیدی بنام Yakhsa آزاد می‌شود و در ادامه می‌توانید یک نینجای روباتیک دیگر را نیز آزاد کنید تا مجموع تعداد شخصیت‌های قابل بازی  از سه به پنج برسد. موردی که به تجربه‌ی بازی، خصوصا در دفعات اولی که به سراغ آن می‌روید، لطمه وراد می‌کند عدم بالانس بودن شخصیت‌های قابل بازی است که مستقیما از سیستم مورد نیاز بازی battlefield v نسخه‌ی آرکید به اینجا آمده. به شخصه بار اول که هشت استیج Ninja Warrior را تمام کردم فقط با یک شخصیت بازی کردم که حرکتی داشت که به موجب آن می‌توانست به سمت جلو یه عقب سُر بخورد و در این مسیر به دشمنان صدمه وارد کند؛ تنها حرکتی‌ است که تقریبا همه‌ی دشمنان نسبت به آن ضعف دارند و در نقطه‌ی مقابل دو شخصیت دیگر حملاتی کوتاه برد و آهسته دارند و بیشتر به درد چندنفره بازی‌کردن می‌خورند. راستی گفتم که The Ninja Saviors: Return of the Warriors بخش کو-آپ هم دارد؟ دیگر چه چیزی بهتر از این تا مثل گذشته بر سر زدن یا نزدن ضربه‌ی آخر به غولآخرها با هم دعوا کنیم؟!

پس از تمام کردن بخش داستانی می‌توانید به دلخواه استیج‌های مختلف را امتحان کنید و رکورد زمانی خود را در آنها بهبود بدهید که با توجه به کوتاه بودن هر کدام تبدیل به قابلیتی جالب می‌شود که ارزش کل کل و وقت گذاشتن را دارد.

بچه برو عقب‌تر چشمات از کاسه دراومد!

چیزی که از The Ninja Saviors: Return of the Warriors روی صفحه نقش می بندد شاید در بهترین و در عین حال وفادارترین حالت نسبت به نسخه‌ی آرکید باشد. برخلاف بسیاری از دوباره‌سازی‌هایی که اخیرا می‌بینیم، Natsume تصمیم سیستم مورد نیاز بازی battlefield v گرفته که به همان گرافیک رترو و پیکسلی و انیمیشن‌های ساده بسنده کند و هم‌زمان تصاویر پس‌زمینه را پرجزئیات‌تر و شفاف‌تر کند. رنگ‌بندی بازی هم همان‌چیزی است که پیش‌تر دیدیم و به خوبی می‌توان بین دشمنان و المان‌های محیط و افکت‌ها تمایز قایل شد. طراحی شخصیت‌ها نیز مثل هر عنوان دیگری از قوانین نانوشته‌ی کلاس‌بندی‌ها تبعیت می‌کند که هر چه شخیت قوی‌تر، عرضش بیشتر!

اما گل سرسبد ریمستر The Ninja Saviors: Return of the Warriors موسیقی و افکت‌های صوتی آن است؛ جایی که آهنگساز نسخه‌ی آرکید هیرویوکی ایواتسوکی (Hiroyuki Iwatsuki) برگشته تا همان قطعات تکنو و شورشی کلاسیک را به خوردمان بدهد و همراه او بار دیگر شاهد حضور گروه Zuntasa هستیم که با اجرای قطعاتی نظیر Daddy Mulk غوغا می‌کنند!

ژتون بگیرم یا نگیرم؟

The Ninja Saviors: Return of the Warriors عنوان خوبی است. یک بازسازی از عنوانی کلاسیک که به بهترین شکل به ریشه‌هایش وفادار می‌ماند. اگر به واسطه‌ی شکل و قیافه‌ی قدیم‌اش یا کوتاه بودنش نتواند مخاطب نسل جدید را به خودش جذب کند باکی نیست؛ زیرا سینه‌چاکان عصر میکرو و کارتریج دولبه قدر آن را می‌دانند!